هنر و جامعه در دوران سلطان حسین بایقرا (873- 912 ه.ق.)

با وجود آن که نام امیر تیمور گورکانی در تاریخ ایران با جنگ، خونریزی و خشونت همراه است، اما نمی توان این رفتار خشونت آمیز را به کل دوره تیموری و تمامی زمامداران آن نسبت داد. برای مثال، به روزگار حکومت سلطان حسین بایقرا (875-912ه.ق)، سرتاسر قلمرو جغرافیایی تیموریان تا حدود بسیاری از ثبات اقتصادی و آرامش سیاسی- اجتماعی برخوردار بود و به موجب آن، زمینه ی رشد و شکوفایی انواع هنرها فراهم آمد. به نظر می رسد، سلاطین اواخر دوره تیموری، اصل تساهل و تسامح را پیشه کرده و هم زمان به علم، هنر و دین توجه داشتند. سلطان حسین بایقرا، یکی از سلاطین تیموری است که اصل تساهل و تسامح را به وضوح می توان در رفتارهای سیاسی و حکومتی اش مشاهده نمود. توجه او به مذهب اهل شیعه به رغم رسمیت داشتن مذهب اهل سنت؛ نگاه بدور از تعصبات او به موازین دینی؛ آزاد بودن تفکرات صوفیانه در جامعه تحت حکومت او و نیز گرایش او به فرقه عرفانی «نقشبندیه» که در میانه روی شهره آفاق بودند، از جمله شواهدی هستند که بر رفتار مسامحه آمیز دربار سلطان حسین بایقرا گواهی می دهند. مجموع آنچه گفته شد، سلطان حسین بایقرا را در ایجاد نوعی حکومت میانه رو موفق ساخت و او با تشکیل مجمعی از ادیبان و هنرمندان نامدار عصر خود و انجام حمایت های جدی از آنها، تلاش کرد تا به رشد و شکوفایی انواع علوم و هنرها همت گمارد. در این پژوهش سعی بر آن است تا با مدد از شواهد هنری و استناد به قراین تاریخی، داده های مورد نیاز برای پاسخ گویی به پرسش های پایان نامه جمع آوری گردد.